Als wij de bal hebben, kunnen hun niet scoren…
Deze gaan we voor de gelegenheid in de “tweede helft” wat bijsturen… Als wij de bal hebben, “kunnen wij ook scoren”... Spreken is uiteraard geen voetbalspel, alhoewel… wat hebben beiden onder meer gemeen? Twee doelen...
1. het doel (de vragen, verwachtingen, belangen) van uw publiek en
2. uw eigen doel(stelling);
wanneer we die 2 met elkaar verbinden, kunnen we “scoren”. Ook hier zijn goeie (ballen) voorzetten belangrijk opdat de afwerker zou kunnen scoren. Uw voorzetten als spreker zijn de verwachtingen en vragen van uw publiek. Met de juiste antwoorden op die verwachtingen kan u scoren. Betekent dit dat u altijd het antwoord geeft wat “hun” verwachten? Uiteraard niet, soms zal u uw toehoorders ontgoochelen omdat ze niet (het antwoord) krijgen wat ze hadden verwacht, omdat u hen niet naar de mond spreekt…
Vooral bij het brengen van een minder leuke boodschap gebruiken sprekers wel eens sandwichtechnieken en andere trucjes of kunstjes om het verhaal – waar eigenlijk niemand zit op te wachten - aan de man (en/of de vrouw) te brengen... Voor de voetballers onder u: hoe meer een speler dribbelt, hoe groter de kans dat hij de bal verliest en het doel niet raakt. Of met andere woorden… niet rond de pot draaien, gewoon op de pot gaan zitten. Recht op het doel (en het antwoord op de vraag) af…
Voetbal is simpel, maar simpel voetballen blijkt vaak het moeilijkste wat er is…
Spreken op zich is vrij simpel. Zeker wanneer u veel tijd krijgt om te zeggen wat u te zeggen (te antwoorden) heeft… Al vinden velen van niet. Vaak is de angst om te spreken en te worden afgewezen groter dan het verlangen om de brug met hun toehoorders te maken. Maar op zich is spreken simpel, toch wanneer u een verhaal heeft, wanneer u een fundamentele toegevoegde waarde voor uw publiek heeft en een antwoord op hun vragen.
Toch blijkt simpel spreken vaak het moeilijkste wat er is… Wat kan u doen om het simpel te houden? In eerste instantie fragmenteren of zoals bij wiskunde, uw verhaal ontbinden in zijn factoren, het slanker maken, u beperken tot de essentie, tot het antwoord op de (vooraf gekende) vragen van uw publiek… en door een overload uit uw geliefde inlassingen te skippen (kill your darlings). En vooral door uw verhaal vanuit hun bril te bekijken…
De meest simpele spreekbeurt is er vaak een die uitsluitend gebaseerd is op de eigengereide visie van de spreker, die is opgebouwd met zicht vanuit de eigen sprekersbril, die op technieken, tactieken en strategie is gebaseerd, die er enkel op uit zijn om zelf te scoren… Dat werkt helaas niet. Er kan maar een juist antwoord zijn en dat enkel wanneer de vraag(stelling) juist, duidelijk en helder is, zo simpel is dat...
Je gaat het pas zien als je het door hebt….
Alweer zo'n typische uitdrukking van het orakel Cruijff. Vrij vertaald: uw publiek kan het pas zien (vatten) als (wanneer hun) zij het doorhebben… Wat hebt u daarvoor nodig? Breng hun met actieve taal in een welomschreven (al dan niet hypothetische) realiteit, die bij voorkeur dicht bij hen ligt, door bijvoorbeeld te starten met: beeldt u zich eens in dat…, stelt u zich eens voor dat…, denk eens aan situatie X, … en bouw uw verhaal geleidelijk aan op met de nodige indaalmomenten. Indaal- wat?
In de praktijk ervaren wij heel vaak dat sprekers te weinig tijd nemen (lees pauzes inlassen) om bij hun publiek de boodschap te laten indalen, ze te laten adopteren, te verwerken, het “door te hebben”, te verankeren als basis voor wat volgt, … of nog zich te kunnen verplaatsen in de door u geschetste situatie. Daarvoor is tijd nodig.
In de vluchtigheid van ons bestaan en vooral omwille van het feit dat we zelf graag - en liefst zo snel mogelijk - van onze spreekbeurt van af zijn, vergeten we - nogal snel - dat we er alle baat bij hebben om ons publiek te laten zien, horen en voelen waarover het echt gaat. Onze uitdaging is dan ook: pauzes inlassen! Is dat simpel? Neen...
Probeer het eens… hebt u er al eens bij stil gestaan dat ook elk woord een begin en een einde heeft...